Dane podstawowe

Historia

Antigua została odkryta 1493 przez K. Kolumba; 1632 skolonizowana przez osadników ang. z Saint Christopher; kolonia bryt., 1860 połączona z Barbudą; 1940 część terytorium Antigui wydzierżawione przez USA (baza amer. marynarki wojennej); 1958 62 w ramach Federacji  Indii Zachodnich; od 1967 państwo stowarzyszone z W. Brytanią, na Barbudzie rozwój ruchu separatystycznego; od 1981 niepodległe państwo, czł. bryt. Wspólnoty Narodów, Barbuda uzyskała ograniczoną autonomię; rządy Partii Pracy Antigui; polityka integracji karaibskich państw bryt. Wspólnoty Narodów i kolonii bryt. oraz ścisłej współpracy z USA; 1983 Antigua i Barbuda wzięła udział w interwencji USA na Grenadzie.

Pierwsza kolonizacja wysp nastąpiła około 3000 lat p.n.e. Do początków naszej ery Antigua zamieszkana była przez Sibonejów, których wyparli Arawakowie, a tych z kolei w XII wieku – Karaibowie. 1493 do wyspy dotarła druga wyprawa Krzysztofa Kolumba. W następnych latach Małe Antyle były zasiedlane przez kolonizatorów francuskich i hiszpańskich, ale Antigua i Barbuda pozostawały niezasiedlone przez Europejczyków.

W 1628 Anglicy zajęli Barbudę (w latach 1685-1870 należała do rodziny Codrington), a w 1632 Antiguę. Wówczas pojawili się tu na stałe koloniści z Saint Kitts pod wodzą Edwarda Warnera. W 1667 roku wyspy przejściowo okupowane były przez Francuzów. Anglicy założyli na wyspie plantacje tytoniu, trzciny cukrowej i bawełny. Początkowo na plantacjach pracowali Irlandczycy, jednakże nie radzili sobie w klimacie zwrotnikowym. Sprowadzono w ich miejsce niewolników z Afryki. Ludność rdzenna została w międzyczasie zdziesiątkowana. Po wybuchu powstań niewolniczych na Karaibach (na Antigui w 1728) Wielka Brytania zniosła oficjalnie niewolnictwo w 1734, jednak niewiele to zmieniło w sytuacji niewolników i w 1736 doszło do kolejnego powstania, którego trzech przywódców skazano na śmierć przez łamanie kołem. Czarnoskóra ludność wyspy nadal musiała pracować na plantacjach u swoich dawnych właścicieli. W 1860 obie wyspy – Antigua i Barbuda zostały połączone jednym zarządem kolonialnym. Potomkowie dawnych niewolników domagali się autonomii. W latach 30. XX wieku wybuchały niepokoje wśród robotników, co spowodowało w 1939 założenie związku zawodowego i poprawę warunków pracy. W 1941 Stany Zjednoczone założyły na Antigui bazy wojskowe. W 1943 założona została Partia Pracy Antigui (ALP – Antigua Labour Party), która po II wojnie światowej odgrywać zaczęła kluczową rolę w kraju. Od 1958 do 1962 obie wyspy należały do Federacji Indii Zachodnich. W 1967 roku wyspy uzyskały częściową autonomię jako państwo stowarzyszone z Wielką Brytanią. W 1972 na skutek kryzysu na rynku cukru, a także na skutek rozwoju turystyki, zlikwidowane zostały plantacje.

Niepodległa Antigua i Barbuda

Państwo uzyskało niepodległość 1 listopada 1981 roku, stając się jednocześnie członkiem Wspólnoty Narodów. Ostatnim gubernatorem wysp był w latach 1967-1971 oraz 1976-1981 Vere Bird – przewodniczący ALP. On też wybrany został na szefa rządu niepodległego państwa i pozostawał nim do 1994 roku. W tym czasie gospodarka wysp była słaba. Państwo borykało się ze znacznym deficytem handlowym, związanym z restrukturyzacją gospodarki z rolniczej na turystyczną. Mimo tego, a także oskarżeń o liczne przestępstwa (nielegalny handel bronią, pranie brudnych pieniędzy i korupcję), rządząca partia utrzymała większość w parlamencie i kolejnym premierem został syn Vere C. Birda – Lester Bird. W drugiej połowie lat 90. gospodarka wyspy rozwinęła się na skutek rozwoju sektora finansowego. W 1997 państwo przyjęło ok. 3 tysiące mieszkańców Montserratu, którzy musieli ewakuować się ze swojej wyspy podczas erupcji wulkanu. W 2004 i 2009 kolejne wybory wygrała dotąd opozycyjna partia – United Progressive Party (UPP), a premierem został Baldwin Spencer.