Antigua i Barbuda (Antigua and Barbuda) to wyspiarskie państwo na Morzu Karaibskim, w archipelagu Małych Antyli (Ameryka Środkowa). W skład tego państwa wchodzą wyspy: Antigua i Barbuda oraz Redonda. Podstawą gospodarki jest turystyka. Do lat 70. XX wieku w gospodarce dominowało rolnictwo przemysłowe. Podział administracyjny jest nietypowy. Antigua, zamieszkana przez 98% ludności, jest podzielona na 6 okręgów, natomiast pozostałe wyspy są dependencjami.
Stolica
Język urzędowy
Ustrój polityczny
Głowa państwa
Szef rządu
Powierzchnia km2
Powierzchnia na świecie
Liczba ludności
Ludność na świecie
Gęstość zaludnienia
Jednostka monetarna
Strefa czasowa
Hymn państwowy
Kod ISO 3166
Domena Internetowa
Kod samochodowy
Kod telefoniczny
Religia dominująca
PKB
PKB na osobę
Dwie małe wyspy, które tworzą państwo Antigua i Barbuda, stanowią część Wysp Podwietrznych. Odkryte przez Krzysztofa Kolumba w 1493 roku, zostały skolonizowane przez Anglię w XVII w. Całkowitą niepodległość uzyskały w 1981 r. Ich największy atut to liczne, białe, piaszczyste i porośnięte palmami plaże, które przyciągają rzesze zagranicznych turystów. Na wyspach znajdują się popularne wśród przyjezdnej klienteli kasyna. W stolicy Saint John's można podziwiać przykłady interesującej XVIII architektury. Turystyka jest głównym źródłem dochodów wysp i zasila pośrednio inne sektory usług, w tym budownictwo i łączność. Kraj ma duże znaczenie dla Stanów Zjednoczonych, które posiadają na wyspach dwie bazy wojskowe.
Antigua została odkryta 1493 przez Krzystofa Kolumba. W 1632 została skolonizowana przez osadników angielskich z Saint Christopher. W roku 1860 została połączona z Barbudą. W 1940 część terytorium Antigui wydzierżawione przez USA (baza amerykańskiej marynarki wojennej). W latach 1958?1962 w ramach Federacji Indii Zachodnich. Od 1967 państwo stowarzyszone z Wielką Brytanią, na Barbudzie rozwój ruchu separatystycznego. Od 1981 niepodległe państwo. Członek brytyjskiej Wspólnoty Narodów, Barbuda uzyskała ograniczoną autonomię.
Formalnie monarchia konstytucyjna. Członek brytyjskiej Wspólnoty Narodów. Konstytucja z 1981 roku. Głową państwa jest monarcha brytyski, którego reprezentuje mianowany przez niego gubernator generalny. Gubernator powołuje premiera rządu, a na jego wniosek - pozostałych członków rządu. Władza ustawodawcza należy do 2-izbowego parlamentu o kadencji 5-letniej: Izba Reprezentantów wybierana w wyborach powszechnych, Senat mianowany przez gubernatora. Władzę wykonawczą sprawuje rząd odpowiedzialny przed Izbą Reprezentantów. Wyspa Barbuda ma autonomię w sprawach lokalnych.
Podstawą gospodarki jest eksport usług. Dochód narodowy 2570 dolarów amerykańskich na 1 mieszk. (2000). Turystyka dostarcza bezpośrednio lub pośrednio ok. 52% produktu wewnętrznego brutto i zapewnia dość wysokie jego tempo wzrostu - 5,6% (1977-1987). 1987 Antiguę i Barbudę odwiedziło 160 tys. turystów. Wyspa Antigua jest także odwiedzana przez uczestników turystycznych rejsów morskich. Uprawa głównie trzciny cukrowej i bawełny oraz bananów, jamu i manioku. Rafineria cukru, destylarnia rumu, oczyszczalnia bawełny.W pobliżu Saint John's znajduje się rafineria ropy naftowej, a także zakłady przemysłu przetwórczego produkujące przede wszystkim na eksport. Wywóz głównie bawełny, środków transportu, odzieży. Import głównie żywności.
1 listopada
Antigua została odkryta 1493 przez K. Kolumba; 1632 skolonizowana przez osadników ang. z Saint Christopher; kolonia bryt., 1860 połączona z Barbudą; 1940 część terytorium Antigui wydzierżawione przez USA (baza amer. marynarki wojennej); 1958 62 w ramach Federacji Indii Zachodnich; od 1967 państwo stowarzyszone z W. Brytanią, na Barbudzie rozwój ruchu separatystycznego; od 1981 niepodległe państwo, czł. bryt. Wspólnoty Narodów, Barbuda uzyskała ograniczoną autonomię; rządy Partii Pracy Antigui; polityka integracji karaibskich państw bryt. Wspólnoty Narodów i kolonii bryt. oraz ścisłej współpracy z USA; 1983 Antigua i Barbuda wzięła udział w interwencji USA na Grenadzie.
Pierwsza kolonizacja wysp nastąpiła około 3000 lat p.n.e. Do początków naszej ery Antigua zamieszkana była przez Sibonejów, których wyparli Arawakowie, a tych z kolei w XII wieku – Karaibowie. 1493 do wyspy dotarła druga wyprawa Krzysztofa Kolumba. W następnych latach Małe Antyle były zasiedlane przez kolonizatorów francuskich i hiszpańskich, ale Antigua i Barbuda pozostawały niezasiedlone przez Europejczyków.
W 1628 Anglicy zajęli Barbudę (w latach 1685-1870 należała do rodziny Codrington), a w 1632 Antiguę. Wówczas pojawili się tu na stałe koloniści z Saint Kitts pod wodzą Edwarda Warnera. W 1667 roku wyspy przejściowo okupowane były przez Francuzów. Anglicy założyli na wyspie plantacje tytoniu, trzciny cukrowej i bawełny. Początkowo na plantacjach pracowali Irlandczycy, jednakże nie radzili sobie w klimacie zwrotnikowym. Sprowadzono w ich miejsce niewolników z Afryki. Ludność rdzenna została w międzyczasie zdziesiątkowana. Po wybuchu powstań niewolniczych na Karaibach (na Antigui w 1728) Wielka Brytania zniosła oficjalnie niewolnictwo w 1734, jednak niewiele to zmieniło w sytuacji niewolników i w 1736 doszło do kolejnego powstania, którego trzech przywódców skazano na śmierć przez łamanie kołem. Czarnoskóra ludność wyspy nadal musiała pracować na plantacjach u swoich dawnych właścicieli. W 1860 obie wyspy – Antigua i Barbuda zostały połączone jednym zarządem kolonialnym. Potomkowie dawnych niewolników domagali się autonomii. W latach 30. XX wieku wybuchały niepokoje wśród robotników, co spowodowało w 1939 założenie związku zawodowego i poprawę warunków pracy. W 1941 Stany Zjednoczone założyły na Antigui bazy wojskowe. W 1943 założona została Partia Pracy Antigui (ALP – Antigua Labour Party), która po II wojnie światowej odgrywać zaczęła kluczową rolę w kraju. Od 1958 do 1962 obie wyspy należały do Federacji Indii Zachodnich. W 1967 roku wyspy uzyskały częściową autonomię jako państwo stowarzyszone z Wielką Brytanią. W 1972 na skutek kryzysu na rynku cukru, a także na skutek rozwoju turystyki, zlikwidowane zostały plantacje.
Państwo uzyskało niepodległość 1 listopada 1981 roku, stając się jednocześnie członkiem Wspólnoty Narodów. Ostatnim gubernatorem wysp był w latach 1967-1971 oraz 1976-1981 Vere Bird – przewodniczący ALP. On też wybrany został na szefa rządu niepodległego państwa i pozostawał nim do 1994 roku. W tym czasie gospodarka wysp była słaba. Państwo borykało się ze znacznym deficytem handlowym, związanym z restrukturyzacją gospodarki z rolniczej na turystyczną. Mimo tego, a także oskarżeń o liczne przestępstwa (nielegalny handel bronią, pranie brudnych pieniędzy i korupcję), rządząca partia utrzymała większość w parlamencie i kolejnym premierem został syn Vere C. Birda – Lester Bird. W drugiej połowie lat 90. gospodarka wyspy rozwinęła się na skutek rozwoju sektora finansowego. W 1997 państwo przyjęło ok. 3 tysiące mieszkańców Montserratu, którzy musieli ewakuować się ze swojej wyspy podczas erupcji wulkanu. W 2004 i 2009 kolejne wybory wygrała dotąd opozycyjna partia – United Progressive Party (UPP), a premierem został Baldwin Spencer.